ارتش رومانی به عنوان بخشی از برنامه ی تجدید سلاح خود در اواخر دهه 1930 به دنبال دریافت مجوز برای تولید 200 دستگاه تانک پیاده نظام فرانسوی آر-35 به صورت بومی بود. تا اوایل سال 1938، مذاکرات برای ایجاد کارخانه ی تولید آر-35 پیشرفتهایی کرد اما با آغاز مخاصمات هیتلر فرانسه از تصمیم خود بازگشت. با این حال، در آگوست و سپتامبر 1939، فرانسوی ها به عنوان یک اقدام موقت تعداد41 دستگاه آر-35 به ارتش سلطنتی رومانی تحویل دادند. این تانک ها ستون فقرات هنگ دوم زرهی تازه تأسیس را تشکیل دادند. در پایان سپتامبر 1939 و با سقوط ارتش لهستان در جنگ جهانی دوم، تعداد 34 دستگاه جدید آر-35 لهستانی که به رومانی فرارکردند به دست رومانیایی ها رسید. با این وجود استعداد هنگ دوم زرهی به دو گردان تانک افزایش یافت.

پس از نبرد استالینگراد ، رومانیایی ها فهمیدند که آر-35 هایشان نیاز به بهسازی دارد. در ابتدا، برجک یک آر-35 را با برجک یک تانک روسی تی-26 غنیمتی عوض کردند. اما در نهایت در ابتدای سال 1943، تصمیم گرفتن تا توپ ضدتانک 45 میلیمتری تی-26 را جایگزین توپ 37 میلی متری آر-35 بکنند. چون این توپ بزرگتر از توپ اصلی آر-35 بودند ناچار شدند تا مسلسل هم محور درون برجک را حذف کنند. تعداد 30 دستگاه از آر-35 ها مشمول این برنامه ی نوسازی شدند و به عنوان شکارچی تانک به خدمت گرفته شدند. این تانکها تا پایان جنگ در خدمت بودند. در در 19 ژوئیه 1944 در مجموع 60 دستگاه تانک آر-35 در ارتش رومانی وجود داشت.

   ترجمه و تلخیص

رضا کیانی موحد

مؤلف: رضا کیانی موحد

شکسته شدن خط دفاعی ماژینو و در نهایت تسلیم ارتش فرانسه نه تنها یک پیروزی بزرگ نظامی برای آلمان بود بلکه هدیه ای ارزشمند از غنایم جنگی را برای نیروهای نظامی هیتلر به دنبال داشت که می توانستند در مراحل بعدی جاه طلبی های هیتلر بسیار مؤثر باشند. آلمانها ارتش خود را به گونه ای سازمان داده بودند که هر سلاح غنیمتی خوب و به درد خوری را در خود هضم کند. صد البته این غارتها در عمل با حک و اصلاحات زیادی همراه بود تا تجهیزات جدید برای استفاده در ارتش هیتلری بهینه سازی شوند.

از مهمترین سلاح هایی که به دست آلمانها افتاد تعداد زیادی از تانکهای سبک و متوسط فرانسوی بود. بین سالهای 1935 تا ژوئن 1940، کارخانجات تانک سازی فرانسه در حدود 3500 دستگاه تانک ساخته بودند. تعدادی از آنها صادر شده بود، تعدادی هم به مستعمرات گوناگون فرانسه فرستاده شده بود؛ اما قسمت عمده ای از آنها در ارتش فرانسه خدمت می کردند. پس از تسلیم فرانسه، تعدادی از تانکهایی که از تهاجم ورماخت جان سالم به در بردند به عنوان غنیمت جنگی بین متحدین آلمان توزیع شدند. اما بیشتر این تانکهای غنیمتی با تبدیل به انواع گوناگون توپهای خودکششی فرصت پیدا کردند تا دوباره به جبهه بازگردند.

در آن زمان آلمان دو نوع توپ خودکششی در سازمان رزم خود داشت: زره کوب ها (یا شکارچیان تانک) و توپهای هجومی. هر دو نوع توپ خودکششی برای پشتیبانی پیاده نظام طراحی شده بودند: اولی برای شکار تانکهای دشمن و حفاظت سربازان در برابر تک زرهی حریف و دومی پشتیبانی آتش از سربازان پیاده مخصوصا در برابر مواضع دفاعی دشمن. این دو سلاح به دلیل اینکه برجک گردان نداشتند ساده تر و در نتیجه ارزانتر از تانکهای معمولی تمام می شدند. به علاوه نداشتن برجک متحرک سبب شد تا بتوانند توپهای سنگین تری را بر روی آنها نصب کنند. بعضی از این نوع توپ های خودکششی در میدان جنگ خوب درخشیدند. در اینجا نگاه کوتاهی به انواع توپهای خودکششی که آلمانها بر روی شاسی تانکهای فرانسوی ساختند می اندازیم.

عکسهایی از حمله ناو هواپیمابر یورکتان به مواضع ژانی ها در جزیره ی ویک در روز 5ام اکتبر 1943 توسط یک عکاس مجله ی لایف

منبع

http://m1pencil.wordpress.com/2014/01/02/high-quality-ww2-colour-photos-vi/